Nie znaleziono produktów, których szukasz.

---

Dzięki swojemu działaniu antybakteryjnemu, miód manuka szturmem wygrywa wszystkie rankingi zdrowych produktów. Ale to tylko początek dobroczynnego wpływu miodu manuka na organizm. Wspomaga on również układ krążenia i podnosi ogólną odporność organizmu. Jak na swoje właściwości przystało, ten pochodzący z Nowej Zelandii specjał, oprócz wielu oddziaływań prozdrowotnych, wyróżnia się równie wysoką ceną. Czy rzeczywiście ta cena odzwierciedla w pełni jego dobroczynną moc? Gdy już zdecydujemy się na zakup – który słoiczek miodu powinniśmy wybrać, żeby nie dać się oszukać?

Skąd pochodzi i czym właściwie jest miód manuka?

Jedyne miejsca na świecie, w których można znaleźć wyjątkowe krzewy rośliny o nazwie manuka, to tereny Nowej Zelandii i południowo-wschodniej Australii. Nazwa manuka pochodzi z języka maori, używana jest głównie w Nowej Zelandii. Natomiast w Australii zwyczajowo stosuje się nazwę „drzewo herbaciane”. Powstała ona za sprawą kapitana Cooka pijącego napar z jego liści. Tereny Nowej Zelandii to jeden z najczystszych obszarów świata, choć przybycie Maorysów około XIII w. n.e. oraz kolonizacja przez europejskich osadników w XIX w. przyczyniły się do napływu nowych roślin na wyspy Nowej Zelandii, lecz fakt ten nie wpłynął na czystość gatunku krzewów manuka. Rosną one również w innych rejonach świata, np. w Australii, ale występują tam również inne rośliny miododajne, takie jak kanuka, zielona herbata czy tantoon. Ich obecność sprawia, że pozyskanie jednorodnego miodu manuka jest tam bardzo trudne.

Światowy sukces miodu manuka spowodował, że krzewy tej rośliny uprawia się obecnie w Anglii, USA i Tajlandii, jednak nowozelandzki miód manuka cechuje najwyższy poziom składników aktywnych i tym samym ma on najsilniejsze działanie prozdrowotne. A wszystko dzięki temu, że nowozelandzka flora i fauna ewoluowały przez ponad 80 milionów lat w całkowitej izolacji od reszty świata i dzięki temu osiągnęły najwyższe poziomy naturalnych substancji bioaktywnych, których w takim stężeniu na pewno nie znajdziemy w innych rejonach świata.

Ten unikalny krzew daje obfite zbiory jedynie przez cztery tygodnie w ciągu roku. W okresie tym krzewy pokrywają się pięknymi białymi kwiatami. Kwiaty te mają delikatne różowe przebarwienia, pięć płatków i osiągają średnicę 8-15 milimetrów. Są doskonałym pożytkiem dla pszczół. Czasem te zaliczane do rodziny mirtowatych krzewy nazywane są drzewami, głównie ze względu na swoją nieprzeciętną wielkość. Typowy, wiecznie zielony krzew manuka mierzy zazwyczaj od 2 do 5 metrów, ale czasami zdarzają się okazy 15 metrowego drzewa. Krzew manuka dobrze znosi trudne warunki glebowe, łatwo się rozmnaża, a zakwita raz do roku w okresie pory letniej, na okres około 4 tygodni i to pozwala na dość pokaźne zbiory nektaru, przetwarzanego przez pszczoły na miód. W różnych częściach Nowej Zelandii okresy kwitnięcia przypadają na różne pory, stąd zbiory miodu zaczynają się w październiku i trwają aż do stycznia. Poza okresem kwitnienia krzew ten prezentuje się równie pięknie, a to głównie ze względu na gęste ulistnienie i wiecznie zielone liście.

Często krzewy manuka są mylone z drzewem kanuka, jednak łatwo jest je rozróżnić po listowiu i kwiatach. Kanuka jest drzewem osiągającym wysokość do 30 metrów, jego pień i gałęzie charakteryzują się długimi, przypominającymi skórę pasami kory, liście drzewa są gładkie, a kwiaty trzykrotnie drobniejsze, przez co rozróżnienie tych dwóch gatunków jest stosunkowo łatwe.

Dużą ciekawostką jest fakt, że gatunki pszczół, które pierwotnie zamieszkiwały tereny Nowej Zelandii, nigdy nie wytwarzały miodu. Produkcja miodu z krzewów manuka stała się możliwa dopiero z chwilą przywiezienia przez pierwszych osadników europejskich gatunków pszczół. Charakterystyczne dla nowozelandzkiego krajobrazu wielokolorowe ule tworzące pasieki, są stawiane wśród manukowego buszu. Warto także wiedzieć, że podczas swojego krótkiego życia, pszczoła zbiera tylko około jednej łyżeczki miodu. Rocznie pszczelarz może przeciętnie pozyskać od jednej rodziny około 8-10 kg. miodu i około 1 kg. wosku.

Prawdziwy miód manuka charakteryzuje się: • ciemnobrązową barwą, • gęstą, gładką konsystencją, • lekko ziemistym smakiem przypominającym trochę smak miodu wrzosowego.

O wyjątkowych właściwościach krzewu manuka tubylcy wiedzieli na długo przed wyprodukowaniem z niego przez pszczoły pierwszej baryłki miodu. Rdzenni mieszkańcy Nowej Zelandii – Maorysi, mieli w zwyczaju żuć młode pędy krzewu manuka i pić napój z jego nasion, by tym sposobem leczyć czerwonkę i biegunki. Liście parzone w wodzie pomagały łagodzić dolegliwości przewodu moczowego i gorączkę, natomiast wywar z kory stosowano do łagodzenia zaparć i kolek, uśmierzania obrzęków oczu i skutków oparzeń. Stosowano go również jako środek uspokajający i pomagający w zasypianiu.

Miód powstający z krzewów manuka, ze względu na swój charakterystyczny smak początkowo nie cieszył się zainteresowaniem. Zwrócono na niego uwagę dopiero w latach 30-tych XX wieku, gdy zauważono, że bydło zjadające niechciany przez ludzi miód, nie zapada na choroby. Wraz ze wzrostem popularności miodu manuka pojawiły się wątpliwości co do autentyczności produktów sprzedawanych pod jego nazwą. Który miód można określić mianem „prawdziwego miodu manuka”? By to uściślić, w 2013 r. w Nowej Zelandii powołano grupę ekspertów wspieraną przez rząd tego kraju. Jej zadaniem było określenie stosownych kryteriów wyróżniających oryginalne produkty pszczele. Wynikiem pracy tej grupy było opracowanie z lipca 2014 roku, według którego produkty określane miodem manuka to: • produkty jednorodne, czyli pochodzące tylko i wyłącznie z krzewów manuka, • wytworzone na terenie Nowej Zelandii, • wyprodukowane w okresie pokrywającym się z okresem kwitnienia krzewów manuka, • odznaczające się smakiem określanym jako „mineralny” – lekko gorzki, • charakteryzujące się silnie aromatycznym zapachem z wyczuwalnymi nutami wilgotnej ziemi i wrzosu, • zawierające składniki aktywne, takie jak methylglyoxal – MGO.

Jakie właściwości ma miód manuka?

Aktywny składnik miodu – methylglyoxal, występuje we wszystkich miodach, a jego stężenie może wynosić do 10 mg/kg. Natomiast stężenie aktywnego składnika miodu z krzewu manuka odkrytego przez profesora Thomasa Henle i zespół naukowców z Politechniki w Dreźnie, wynosi od 100 mg/kg do 1000 mg/kg. Methylglyoxal występujący w miodzie manuka jest odpowiedzialny za procesy antybakteryjne i im większe jest jego stężenie w miodzie, tym jego działanie jest silniejsze. W miodach europejskich stężenie MGO jest na poziomie od 1 do 10, a w miodach manuka jest to nawet 550 i więcej. Stężenie to poznamy po oznaczeniu MGO 550+ podanym na etykiecie produktu. Każda partia miodu poddawana jest szczegółowym testom i badaniom, w wyniku których ustalana jest jakość miodu. Na rynku dostępne są następujące miody manuka: • MGO 30+ • MGO 100+ • MGO 250+ • MGO 400+ • MGO 550+

Uznaje się, że miód manuka jest dobry na wszystko, a jego regularne spożywanie powoduje: • silne działanie przeciwbakteryjne podobne do przepisywanych na receptę antybiotyków, • zwalczanie groźnych bakterii typu gronkowiec złocisty, paciorkowce, E. coli oraz Helicobacter pylori, • likwidowanie stanów zapalnych i zakażeń grzybiczych. Ponadto miód manuka: • podnosi odporność organizmu oraz dba o równowagę bakteryjną jelit, • pomaga przy wszelkich infekcjach bakteryjnych oraz wirusowych, • łagodzi uciążliwy ból gardła i katar, • zalecany jest osobom z dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi oraz wrzodami, • daje ulgę w przypadku refluksu i zespole jelita wrażliwego, • eliminuje różnego rodzaju problemy skórne jak np. trądzik lub egzemy, • stosowany jako maseczka kosmetyczna powoduje już po piętnastu minutach, że skóra staje się gładka i promienna, • po konsultacji z lekarzem miód manuka można stosować przy trudno gojących się ranach i owrzodzeniach, • najnowsze badania wskazują, że miód manuka może mieć również właściwości antynowotworowe.

Odpowiedzialna jest za to zawarta w miodzie substancja aktywna – methylglyoxal, która znajduje się również w innych miodach, ale w miodzie manuka jest jej 300 razy więcej. W niewielkim stężeniu występuje ona również w kawie, serze, winie i jogurtach, ale jest jej tam stanowczo za mało, aby leczniczo wpłynąć na nasze zdrowie. Przekłada się to również na cenę miodu, bo im więcej będzie w nim aktywnych substancji leczniczych, tym jego cena będzie wyższa. Przy zakupie tego rodzaju miodu nie powinniśmy patrzeć na niego jako na „zwykły miód”, a raczej jako na lek, do którego mu raczej bliżej, jeżeli chodzi o działanie na organizm, choć z zasady lekiem nie jest. Książkowa definicja kwalifikuje tego typu produkty jako żywność funkcjonalną, a wysokie stężenie MGO w miodzie manuka sprawia, że ma on niesamowite właściwości terapeutyczne oraz wzmacnia organizm. Te wyjątkowe właściwości i wysoką skuteczność miodów manuka potwierdziło wiele niezależnych badań.

Zanim odkryto methylglyoxal, naukowcy nie do końca wiedzieli, jaka substancja jest źródłem wyjątkowych właściwości miodu manuka. Najpopularniejszą metoda badania miodów była wówczas, stworzona przez prof. Petera Molana metoda UMF (Unique Manuka Factor). Metoda ta polegała na mierzeniu efektów działania miodu manuka po zneutralizowaniu nadtlenku wodoru. Wadą tego pomiaru właściwości miodu manuka była dosyć wysoka, bo dochodząca do 25% skala błędu. Metoda ta jest jednak nadal stosowana przez wielu producentów, nawet przy jej stosunkowo niższej dokładności niż w przypadku MGO. Te dwie metody, MGO i UMF są dziś jednymi z wiodących metod znakowania miodów manuka. Czasami w sklepach można spotkać miody oznakowane innymi symbolami, które są stosowane przez lokalnych producentów na podstawie przeprowadzonych własnych badań. Często są one obarczone jeszcze większymi błędami pomiaru, ponieważ przeprowadza się je bez wcześniejszej neutralizacji nadtlenku wodoru, co może wypaczać wyniki i tym samym wprowadzać wielu klientów w błąd.

Zastosowanie miodu manuka

By właściwie stosować miód manuka, należy trzymać się kilku prostych zasad. Przede wszystkim w przeciwieństwie do zwykłych miodów, które pijemy często rozcieńczone ciepłą wodą lub herbatą, miodu manuka nie rozcieńczamy, by zachować możliwie najwyższe stężenie aktywnych substancji. Miody tradycyjne najlepiej jest spożywać, rozpuszczając je w ciepłej bądź letniej wodzie. Generalna zasada jest taka, że temperatura wody, w której rozpuszczamy miód, nie może przekraczać 40°C, gdyż jest to górna granica, a powyżej niej, niszczone są witaminy, sole mineralne, białka i pierwiastki zawarte w miodzie, czyli produkt pozbawiamy całego antybakteryjnego potencjału. Samo rozpuszczanie miodu w wodzie, ma swoje naukowe uzasadnienie, gdyż zawarty w miodzie enzym pszczeli – oksydaza glukozy, która z tlenu i glukozy produkuje antybakteryjny nadtlenek wodoru, działa najefektywniej, gdy miód jest rozpuszczony w wodzie w proporcji 1 do 20.

Zupełnie inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku miodu manuka, którego antybakteryjne właściwości nie mają związku z oksydazą glukozy (która również występuje w tym miodzie), ale z wysokim stężeniem innej substancji występującej w miodzie manuka, czyli methylglyoxalu. Dlaczego w tym przypadku rozpuszczanie miodu nie jest dobrym pomysłem? Każdy pokarm lub płyn, który spożywamy, trafia do żołądka, gdzie zostaje poddany procesowi trawienia. Nasz organizm produkuje kwas żołądkowy w ilości nawet do 400 ml na każdy spożyty posiłek rozrzedzający każdą substancję, która do niego trafia. Jeżeli zależy nam na efekcie zdrowotnym, to powinniśmy zadbać, żeby aktywne substancje zawarte w miodzie manuka trafiły do układu pokarmowego w możliwie największym stężeniu, by nawet po rozrzedzeniu w żołądku mogły działać skutecznie.

Z podanych wyżej powodów, miód manuka najlepiej jest spożywać w następujący sposób: • na czczo, na pusty żołądek, najlepiej zaraz po przebudzeniu, przed pierwszym porannym posiłkiem lub szklanką wody, wypiciem herbaty czy kawy, • 2-3 łyżeczki dziennie, tj. około 5 g, najlepiej rano i wieczorem, a dla uzyskania lepszego efektu, warto również w ciągu dnia, • chociaż zasada ilościowa 2-3 razy dziennie jest ważna, najważniejsza jest konsekwencja w ciągłym spożywaniu określonej dawki miodu, bez robienia kilkudniowych przerw, • po spożyciu określonej dawki, najlepiej powstrzymać się od jedzenia i picia przez co najmniej 20 minut od zażycia miodu, • wieczorem, miód manuka możemy spożywać także po umyciu zębów, bezpośrednio przed snem, przytrzymując go w ustach przez kilka minut. Będzie miał wtedy działanie antybakteryjne i gojące dla jamy ustnej, • miód możemy używać jako kosmetyk, nakładany w formie maseczki na twarz na czas 15 minut, działa na skórę twarzy wygładzająco i oczyszczająco, • w porozumieniu z lekarzem, można go również stosować na skórę w miejscu trudno gojących się ran czy owrzodzeń, • zaleca się jego stosowanie w profilaktyce przeciwnowotworowej, a także w początkowym stadium leczenia nowotworów.

Jedynym przeciwwskazaniem do spożycia miodu manuka jest uczulenie organizmu na produkty pszczele.

Smak miodu manuka to kwestia indywidualna i można się spotkać z opinią, że ma smak toffi, lekko ziołowy, zielny, kwiecisty, ziemisty, orzechowy, oleisty, wyrazisty, ostry i szczypiący w gardło. Nie ulega wątpliwości fakt, że jego aromat jest bogaty, silnie złożony i specyficzny dla podniebień przyzwyczajonych do tradycyjnych miodów. Dlatego jednym przypada do gustu, a innym nie. Najprawdopodobniej ta specyfika smakowa wynika z ponadprzeciętnej zawartości w miodzie metyloglioxalu – im jego stężenie wyższe, tym smak bardziej wyrazisty.

Miód manuka wykorzystuje się obecnie również do produkcji leczniczych cukierków, syropów oraz opatrunków, a także past do zębów, toników, maseczek, kremów, balsamów, mydeł, pomadek. Natomiast sam miód bywa wzbogacany zieloną herbatą, aloesem i mleczkiem pszczelim. Według zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia, miodu manuka, tak jak tradycyjnych miodów, nie powinno się podawać dzieciom, które nie ukończyły pierwszego roku życia oraz osobom, które posiadają nadwrażliwość i nietolerancję na miód ze strony układu pokarmowego oraz są uczulone na miód i produkty pszczele. Chorujący na cukrzycę powinni przed spożyciem miodu manuka koniecznie skonsultować się w tej sprawie ze swoim lekarzem, ponieważ miód zawiera duże ilości węglowodanów – około 70-80% glukozy, fruktozy i maltozy.

Jak inne miody, tak i miód manuka należy przechowywać w temperaturze pokojowej oraz w miejscu, gdzie nie docierają bezpośrednio promienie słoneczne. Ponadto należy kupować ten produkt z wiarygodnych źródeł, najlepiej w dobrych sklepach spożywczych, w sklepach ze zdrową żywnością oraz w sklepach zielarskich. Kupując miód, warto zwrócić uwagę na to, czy posiada on certyfikat, co jest gwarancją, że kupujemy produkt najwyższej jakości.

Ceny miodu manuka

Cena miodu manuka jest uzależniona od dwóch czynników: wielkości opakowania oraz stężenia methylglyoxalu, który jest najistotniejszym wskaźnikiem jakości tego miodu.

Ceny miodu, w zależności od poziomu methylgloxalu i wielkości opakowania, mogą kształtować się następująco: • poziom 30+, wielkość 250 g, cena w granicach 50 zł, • poziom 100+, do 250+, wielkość 250 g, ceny od 100 zł do 150 zł, • poziom 400+ do 550+, wielkość 250 g, cena od 170 zł do 215 zł.

Stężenie methyloglyoxalu ostatnich rodzajach miodu manuka jest ponad osiemnastokrotnie większe niż w tych z poziomu pierwszego. Podobnie jest też ze skutecznością, która w tym przypadku jest również zdecydowanie większa. W ostatecznym rozrachunku, pomimo zdecydowanie wyższej ceny, bardziej opłaca się zakup miodu manuka z wyższym stężeniem substancji aktywnej.

Ze statystyk wynika, że najczęściej wybieranym rodzajem miodów manuka są miody o stężeniu MGO 400+, a najczęściej wybieraną pojemnością słoiki 500 g, co wiąże się z tym, że takie opakowanie świeżego miodu w zupełności wystarcza na miesiąc kuracji. Dokonując zakupów, należy zwracać szczególną uwagę na „okazje cenowe”. Jeżeli zależy nam na jakościowo dobrym produkcie, powinniśmy zwracać uwagę na informacje zawarte na etykiecie produktu i raczej unikać tych „szczególnych okazji”. Wynika to głównie z tej przyczyny, że miód manuka nie jest produktem tanim, dlatego szybko znaleźli się na rynku mocno podejrzani „producenci”. Próbują oni wprowadzić do obrotu produkty o mocno zaniżonych cenach, ale i o równie wątpliwej jakości. Dlatego należy starać się kupować w sprawdzonych i polecanych sklepach. Jeżeli nie mamy takiej możliwości, starajmy się porównać ceny produktu oferowanego w różnych sklepach. Tylko wtedy, gdy stwierdzimy, iż nie odbiegają one znacząco od siebie, będziemy pewni, że oferowany produkt spełnia w całości nasze oczekiwania.

Należy wspomnieć, że zawartość aktywnego methylglyoxalu, który jest odpowiedzialny za antybakteryjne właściwości miodu manuka, nie jest jednakowa w każdym nektarze krzewu manuka. Niektóre krzewy nie produkują miodu z dużą ilością tego składnika regularnie każdego roku, dlatego w poszczególnych partiach miodu ilość ta może być różna w innych latach. Z tego powodu każda partia miodu manuka jest szczegółowo badana w laboratorium, aby uzyskać pewność, że zawiera odpowiednią ilość methylglyoxalu. Ponadto starannie wyselekcjonowane miody manuka są przechowywane w specjalnych ochronnych opakowaniach w celu zachowania jak najlepszych właściwości zdrowotnych przez jak najdłuższy czas. Aby te właściwości były jak najwyższe, poddaje się produkt procesowi liofilizacji, a właściwą konsystencję, miody zawdzięczają naturalnemu procesowi ziarninowania. Miody te są w 100% naturalne i pozbawione jakichkolwiek sztucznych domieszek i dodatków. Odpowiednie zabezpieczenia stosowane przez producenta, gwarantują oryginalność miodu. Należą do nich trzy elementy: • 3 wierszowy nadruk na słoiku zawiera kolejno: numer RMP ID – Risk Management Program, datę przydatności do spożycia oraz numer partii, • stosowanie podwójnej plomby. Pierwsze zabezpieczenie znajduje się pod nakrętką i zostaje zerwane w chwili pierwszego odkręcenia wieczka. Drugie zabezpieczenie to papierowa naklejka znajdująca się na słoiku, którą należy oderwać by dotrzeć do miodu, • każdy słoik miodu manuka powinien posiadać zawieszkę z certyfikatem dołączoną przez producenta miodu.

Dlaczego cena miodu manuka jest tak wysoka?

1. Miód manuka jest produkowany w niewielkich ilościach w stosunku do ogólnoświatowego zapotrzebowania, ponieważ kwiaty krzewu manuka kwitną tylko przez 4-6 tygodni w roku, produktywność pszczół jest ograniczona tylko do tego okresu. 2. Rdzenny krzew manuka zapewniający najwyższą jakość miodu występuje tylko w jednym rejonie świata. 3. Produkcja tego gatunku miodu wymaga specjalistycznych i kosztownych uli, których cena może dochodzić do 7000 € za sztukę.

Podsumowując, wysoka cena miodu manuka jest adekwatna do kosztów produkcji, badań certyfikujących produkt, niskiej dostępności surowca, unikalności i niespotykanej skuteczności oferowanego produktu.

Dowiedz się więcej o miodach manuka! Zastosowanie miodów manuka Właściwości miodu manuka Methylglyoxal Krzewy manuka Metody badania miodu manuka