Metody badania miodu manuka

Miód manuka to jeden z najzdrowszych i najbardziej cenionych produktów naturalnych na świecie: ten specyficzny rodzaj miodu powstaje z nektaru kwiatów krzewu manuka rosnącego jedynie w Nowej Zelandii. Swoje cenne właściwości lecznicze zawdzięcza zawartości methylglyoxalu – związku organicznego, który wykazuje silne działanie antybakteryjne. Na rynku dostępne są miody manuka o zróżnicowanym stężeniu MGO: do wyboru mamy produkty o niskiej, podwyższonej lub bardzo wysokiej zawartości tego związku. Miody manuka zaliczane są do tzw. superżywności, czyli produktów o niezwykłych właściwościach prozdrowotnych, które mają korzystny wpływ na zdrowie, samopoczucie i wygląd. Nowozelandzki miód nie tylko świetnie smakuje, ale i doskonale działa na organizm – zapobiega chorobom, łagodzi różne dolegliwości i poprawia wygląd skóry.

MGO, czyli o badaniu jakości miodów manuka

MGO to metoda polegająca na badaniu zawartości związku organicznego – methylglyoxalu w miodach manuka. Zwolennikiem takiego sposobu badania miodów powstających z nowozelandzkich krzewów jest prof. Thomas Henle – światowej sławy badacz produktów spożywczych, który wyizolował i opisał wspomniany związek, zwracając uwagę na jego niezwykłe właściwości zdrowotne. Dzięki tej metodzie konsumenci mogą dowiedzieć się, ile methylglyoxalu znajduje się w kilogramie miodu manuka (np. produkt oznaczony liczbą MGO 400+ zawiera minimum 400 mg tego związku). Produkty manuka badane metodą MGO otrzymują certyfikat potwierdzający minimalne stężenie methylglyoxalu – naturalnego związku o właściwościach leczniczych. Miody Manuka zanim trafią do sprzedaży, zostają gruntownie przebadane w warunkach laboratoryjnych, a danym próbkom miodów nadaje się indywidualny numer, który możemy znaleźć także na etykiecie produktu. Takie działania potwierdzają autentyczność nowozelandzkich miodów i świadczą o posiadaniu przez nie właściwości leczniczych.

Badanie miodów Manuka metodą UMF

Badanie miodów manuka metodą UMF polega na mierzeniu siły antybakteryjnego działania miodu – każda wyprodukowana partia miodu zostaje gruntownie przebadana przez organizację UMFHA (Unique Manuka Factor Honey Association). Miodom manuka przebadanym tą metodą nadawany jest czynnik UMF (rodzaj unikatowego znaku jakości, którego używanie jest zarezerwowane dla organizacji UMFHA). W ramach UMF miód manuka jest badany pod kątem aktywności nieutleniającej (NPA) – właściwości antybiotyczne miodów manuka pozostają niezmienne, są odporne na działanie światła, temperatury i enzymów trawiennych. Na etykietach produktów przebadanych tą metodą umieszczona zostaje informacja o wskaźniku „aktywności” miodu (np. UMF 5+, UMF 15+ czy UMF 22+). Wskaźnik UMF w miodach manuka jest odmienny w różnych poddawanych badaniom próbkach, ale jest to całkiem naturalne – pszczoły zbierają nektar z różnych kwiatów, jeśli największa jego ilość pochodzi właśnie z nowozelandzkich krzewów, wykazuje on najwyższą zawartość czynnika antybakteryjnego. Każda partia miodu manuka jest dokładnie badana, zanim dojdzie do kolejnych etapów produkcji. Najtrudniejszym do pozyskania jest miód o najwyższym działaniu antybakteryjnym: taki miód to najzdrowszy, ale i najdroższy produkt.

MGO czy UMF? Podobieństwa i różnice w badaniach

Zarówno jedna, jak i druga metoda badania miodów manuka mają swoich zwolenników i przeciwników – od lat toczony jest spór o to, która z nich jest lepsza i bardziej precyzyjna. UMF było pierwszym badaniem, jakie zastosowano na miodach manuka (stosowano je od lat 90.): ten sposób oznaczania produktu był powszechnie uznany, dopóki w 2008 r. nie pojawił się nowy znacznik dla nowozelandzkich produktów – MGO. Metoda badania zawartości methylglyoxalu była nowatorskim rozwiązaniem i stanowiła poważną konkurencję dla badań UMF. Pomysłodawcą badań UMF był profesor Peter Molan z nowozelandzkiego uniwersytetu, koncepcję MGO zawdzięczamy profesorowi Thomasowi Henlemu – niemieckiemu badaczowi produktów spożywczych. Co różni obie metody? UMF wykazuje unikatowe działanie miodów manuka dzięki zastosowaniu metody przesiewowej: badanie to nie wskazuje przyczyn działania miodu, ale pokazuje siłę jego antybakteryjnego działania. Przez wiele lat UMF było jedyną metodą wykorzystywaną do badania miodów manuka. Wiarygodność testu UMF podważa duży margines błędu (na poziomie 25%) oraz niemożność wskazania składnika odpowiedzialnego za niezwykłe właściwości lecznicze miodu. Na przestrzeni lat wielokrotnie poddawano w wątpliwość rzetelność i miarodajność testu UMF, co przełożyło się na spadek zaufania klientów i środowiska naukowego. Test MGO polega natomiast na wyodrębnieniu z badanego produktu jednego, konkretnego składnika: związku o nazwie methylglyoxal i określenie jego ilości w danym miodzie. MGO (w przeciwieństwie do UMF) nie mierzy siły antybakteryjnej miodu, ale określa zawartość methylglyoxalu w kilogramie miodu. Tej metodzie badań zarzuca się wybiórczość: MGO skupia się wyłącznie na zawartości wspomnianego związku organicznego, a przecież methylglyoxal nie jest jedynym składnikiem odpowiedzialnym za lecznicze właściwości miodu manuka. Zaletą badania MGO jest niski margines błędu wynoszący zaledwie 2%, dlatego uważane jest ono za bardziej rzetelną metodę. Pewnym kompromisem między obydwiema metodami jest specjalny kalkulator, który przelicza wartość MGO-UMF (np. UMF 5+ odpowiada MGO 83+, a UMF 20+ to MGO 829+). Obydwa badania uzupełniają się (jedno wskazuje siłę antybakteryjnego działania miodu, drugie mierzy ilość składnika odpowiedzialnego za to działanie). Taki przelicznik to dobre rozwiązanie dla konsumentów, którzy mogą sami zdecydować, która wartość miodu manuka jest dla nich najważniejsza.

Dowiedz się więcej o miodach manuka! Miód manuka Zastosowanie miodów manuka Właściwości miodu manuka Methylglyoxal Krzewy manuka