Alkoholowy przysmak – miód pitny
Miód pitny to napój alkoholowy powstały na bazie miodu pszczelego. Za jego przeobrażenie w alkohol odpowiedzialny jest proces fermentacji. Historia tego napoju sięga średniowiecza, jednak są przesłanki, że mógł być spożywany już w starożytności. Istnieją bowiem wzmianki dotyczącego jego produkcji z roku 7000. przed naszą erą! Wytwarzany był prawie na całym świecie. Jednak bardzo wysoko cenione były polskie miody, gdyż wyróżniały się długim okresem przechowywania. Fermentowane u nas miody były bardzo gęste, dzięki czemu zyskiwały niepowtarzalny smak i aromat. Można śmiało stwierdzić, że w średniowiecznej Polsce miód pitny zastępował wino. Był wtedy jednak trunkiem ekskluzywnym i drogim, pito go przede wszystkim na ważnych uroczystościach.
Podział miodu pitnego
Ze względu na sposób rozcieńczania miodu pitnego można wyróżnić półtoraki, dwójniaki, trójniaki oraz czwórniaki. Im bardziej rozcieńczone są miody, tym szybciej dojrzewają. Najmocniejszym jest zatem półtorak, a najsłabszym czwórniak. Półtoraki i dwójniaki nazywane były zazwyczaj miodami królewskimi, gdyż leżakują znacznie dłużej reszta i zawierają mniej wody. Miody pitne wymagają długotrwałej fermentacji i najlepiej kilkuletniego leżakowania, jednak trójniaki mogą być gotowe do spożycia już po 1-2 latach. Im więcej miodu, tym lepszy trunek. Ilość miodu wpływa jednak na czas leżakowania. Można je również podzielić ze względu na sposób doprawienia. Wyróżnia się wówczas miody pitne naturalne, ziołowe, korzenne, ziołowo-korzenne, chmielowe i owocowe. Naturalne składają się jedynie z miodu pszczelego i wody, dlatego do ich produkcji używane są miody o wyrazistym smaku i zapachu. Ziołowe, korzenne i mieszane to miody pitne o nieograniczonej liczbie kombinacji zależnej od rodzaju przypraw. Miody chmielowe powstają oczywiście poprzez dodanie chmielu, co sprawia, że można uzyskać charakterystyczną goryczkę i ciekawy aromat. Natomiast w miodach owocowych część wody użytej do ich wytworzenia została zamieniona sokiem owocowym. Miody pitne można również podzielić na niesycone (tzw. wina miodowe, robione na zimno) i sycone (warzone). Zawierają od 9 do 18 procent alkoholu.
Lecznicze działanie miodu pitnego
Napój ten ma przede wszystkim pozytywny wpływ na układ odpornościowy. W dawnych czasach miód pitny zastępował trudno dostępne wino i inne cenne trunki. Mimo że miód pitny jest napojem alkoholowym, wciąż posiada wiele właściwości zdrowotnych. Ma działanie napotne, jest więc idealnym rozwiązaniem w zwalczaniu chorób z wysoką gorączką. To także środek chroniący przed przeziębieniem i grypą. Wykazuje też korzystne działanie u osób cierpiących na choroby serca i problemy z naczyniami krwionośnymi. Ponadto miód pitny jest pomocny przy bezsenności oraz przewlekłym stresie. Bardzo dobrze działa na układ odpornościowy i trawienny. Należy jednak pamiętać, że nie jest to napój niskokaloryczny. Na 100 ml miodu pitnego przypada aż 355 kalorii.
Jak podawać miód pitny?
Miód pitny powinno podawać się w temperaturze pokojowej. W zimie najczęściej serwuje się go na gorąco z przyprawami korzennymi i plasterkiem cytryny lub pomarańczy. Przechowywać należy go jak wino, w suchych i ciemnych pomieszczeniach, niskiej temperaturze (5-10 stopni Celsjusza), a także w pozycji leżącej. Dodatkowo butelki muszą być szczelnie zamknięte, bez dostępu tlenu.
Co wspólnego ma miód pitny z miesiącem miodowym?
Ciekawostką może okazać się fakt, że określenie „miesiąc miodowy” pochodzi z czasów średniowiecza. Przez jeden pełny cykl księżyca po ślubie młode pary spożywały miody pitne. Wierzono, że napój ten jest afrodyzjakiem i sprzyja szybkiemu pojawieniu się potomka. Warto dodać, że ojciec panny młodej dbał, aby miesięczny zapas miodu pitnego znajdował się w jej posagu!